Israël ondergraaft zijn eigen impliciete bestaansrecht (als toevluchtsoord)

Na elke nieuwe geweldsexplosie in het Midden-Oosten verbaast het mij oprecht telkens weer dat Israël steevast de hand boven het hoofd gehouden wordt door westerse landen en hun leiders. Dit terwijl de militaire acties die Israël onderneemt in vrijwel alle gevallen rechtstreekse en desastreuze gevolgen hebben voor miljoenen Palestijnse burgers. Ook nu weer.

De aanvallen door Hamas betreffen zonder meer oorlogsmisdaden

Om te beginnen wil ik voorop stellen dat niets de aanvallen door Hamas op Israël kan en mag billijken. Het betreffen walgelijke terroristische aanvallen op hoofdzakelijk Israëlische burgers. Als zodanig verdienen deze aanvallen door Hamas zonder meer het predikaat van ‘oorlogsmisdaden’ en dienen ze uiterst krachtig te worden veroordeeld door de internationale gemeenschap.

Onder het motto van zelfverdediging door Israël is bijna alles geoorloofd

Westerse landen en hun leiders spreken terecht grote schande van de aanvallen door Hamas, maar geven Israël feitelijk al decennia lang een vrijbrief om hetzelfde te doen. Onder het motto van zelfverdediging is namelijk bijna alles geoorloofd en hoeven westerse leiders geen ingewikkelde politieke manoeuvres uit te halen teneinde het excessieve geweld van Israël te billijken.

Zelf ingefluisterde mantra’s en struisvogelpolitiek door het westen

‘Onder het motto van zelfverdediging is bijna alles geoorloofd’ en ‘Verschrikkelijke tijden vragen nu eenmaal om verschrikkelijke maatregelen’, zo luiden de zichzelf ingefluisterde westerse mantra’s. Mantra’s waarin de westerse wereld langzamerhand zelf is gaan geloven. De westerse wereld is namelijk mede schuldig aan het creëren van dit haast onoplosbare conflict als gevolg van Resolutie 181 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.

Niet zo heel verwonderlijk dus, dat de westerse wereld zijn gevoel voor empathie hoofdzakelijk reserveert voor de staat Israël en zijn Joodse bewoners. Toegeven aan formele empathie voor Palestijnse burgers is namelijk ook een klein beetje schuld bekennen. Da’s lastig, want dat doen landen en hun leiders liever niet. Die steken liever hun kop in het zand. Struisvogelpolitiek noemen we dat.

Israël discrimineert Palestijnse burgers op een structurele schaal

De deplorabele toestand van de infrastructuur en de economie in de Palestijnse gebieden zijn veelzeggende voorbeelden van discriminatie. Daar waar Israël het voor het zeggen heeft, kunnen Palestijnse burgers niet op dezelfde infrastructuur rekenen als Joodse burgers. Qua wegen, elektriciteit, water en riolering wordt er binnen de Palestijnse gebieden slechts voorzien in de meest basale vormen. Gaza wordt daarnaast al bijna 15 jaar grotendeels economisch geblokkeerd door Israël.

Tenslotte worden de burgerrechten van Palestijnse burgers op verschillende manieren gedwarsboomd of ontnomen, zeker als het gaat om landjepik in de omgeving van Israëlische nederzettingen en door kolonisten.

Israël pleegt bovendien aan de lopende band zelf oorlogsmisdaden

De verschillende manieren waarop Israël ingrijpt in de levens van Palestijnse burgers voor, na en tijdens elke geweldsexplosie verdienen eveneens het predikaat van ‘oorlogsmisdaden’. In het huidige conflict durft Israël zelfs openlijk te spreken over het collectief straffen van Gaza, terwijl een dergelijke uitspraak in flagrante tegenspraak is met het internationaal recht.

Israël heeft het tot bureaucratische norm verheven om woningen van de daders van terroristische aanslagen in het kader van de afschrikking te slopen. Alle overige daar verblijvende familieleden moeten elders maar een goed heenkomen zoeken. Ik kan mij geen stukje internationaal recht voor de geest halen, waar een dergelijke ‘oog om oog, tand om tand’ methodiek als rechtvaardig wordt beschouwd.

Ook behoudt Israël zich het recht voor om woningen en gebouwen waar zich Hamas-leiders bevinden preventief met raketten te bestoken, om zodoende het kwaad in hun ogen te verdelgen. Ongeacht de overige daar verblijvende familieleden of bewoners. Beide voorbeelden betreffen dan alleen nog maar de gewelddadige maatregelen die Israël neemt in tijden van relatieve rust en stilte.

In tijden van wederom een forse militaire ingreep worden Palestijnse gebieden stelselmatig gebombardeerd en vallen er hoofdzakelijk burgerslachtoffers. Omdat Israël echter verklaart dat dit zgn. militaire ingrepen tegen legitieme militaire doelen zijn, hoor je westerse landen en hun leiders niet of nauwelijks.

Veiligheid in Israël is een tijdelijke illusie

In een dergelijke vicieuze cirkel van haat en geweld moet Israël geenszins de illusie hebben dat het Hamas of andere extremisten de baas kan blijven. De goed geplande aanvallen van Hamas begin oktober tonen aan dat veiligheid in Israël ook voor de toekomst een tijdelijke illusie zal blijken. Het creëren van een volstrekte uitzichtloosheid onder talrijke Palestijnse generaties wordt naar alle waarschijnlijkheid extreem duur betaald door Israël.

Terroristen zullen blijven toeslaan in Israël. Niet in zijn minst gesterkt door de meest recente campagne van Hamas. Israël, dat structureel Palestijnen onderdrukt en het met hun mensenrechten niet erg nauw neemt, zaait al decennia lang existentiële en generationele haat en moet derhalve serieus rekening houden met een toename van terreur van de ergste soort en orde.

Je oogst wat je zaait

Als Israël zich in de toekomst niet wezenlijk anders gaat opstellen, zal de terreur alleen maar toenemen. Dat deze vicieuze cirkel niet alleen maar een doodlopende weg voor Palestijnse burgers is, wordt met de gebeurtenissen van begin oktober glashard aangetoond. Wie haat zaait, zal geweld oogsten!

Art Huiskes (onderzoeksjournalist)

Photo by Stanislav Vdovin on Unsplash